Dagboek van een Scheveninger
Bij uitzondering schrijf ik een stukje in het Nederlands. Ongeveer een jaar geleden begon ik Dagboek van een Scheveninger te lezen, een blog van een man, Dick van Duijvenboden, die te horen had gekregen dat hij ongeneselijk ziek was. Ik was op zijn blog terechtgekomen via belangstelling voor dezelfde schrijvers: Natalia Ginzburg en Elsa Morante. In die tijd kon je in je profiel je geliefde schrijver aanklikken en dan verschenen de blogs van andere mensen die die liefde met je deelden.
Het stukje van Dick van Duijvenboden waarop ik belandde heette "The day after doomsday". Hij had er een foto bij gezet waarop je hem zomers gekleed op een brommertje de vrijheid in zag rijden. Die foto kreeg een extra lading toen ik de eerste regels las: "Wat doet een mens nadat ie te horen heeft gekregen dat ie vol, zit met uitzaaiïngen? Hij huurt een brommertje....een eko brommer natuurlijk, en rijdt de stad door...."
Ik bewonderde Dick voor zijn openheid, moed en levenslust en bleef hem lezen. Geleidelijk aan ging het slechter met hem, maar hij bleef de zonnige zijde van de straat (the sunny side of the street) zoeken.
Afgelopen donderdag schreef Dick's vrouw, Meta, een stukje met de titel "Sterk als de dood is de liefde". Het begint als volgt: "35 jaar geleden was dit onze trouwtekst. Nu is het de aankondiging van overlijden. Vanmorgen om half negen heeft Dick dit aardse bestaan verlaten."
Toen ik maandag Meta's tekst las schreef ik als reactie: "Ik ben net terug van vakantie en lees je laatste berichten. Ik zend jou en Dick een Italiaanse groet (mijn grootmoeder was Napolitaanse) en zal zeker aan jullie denken als ik Natalia Ginzburg of Elsa Morante herlees -- via die schrijfsters was ik op zijn blog terechtgekomen."
Op 1 juni 2006 zette Dick een stukje op zijn blog met de titel "Da mi una mano". Hij schreef: "hierin wil ik wel mijn laatste reis maken. kaarsen mee voor onderweg. een warme mooie gekleurde doek om me heen. geschikt om over de rivier de Styx te worden gezet door Charon. Leg maar een Obool in mijn mond.
maar nee ik wacht nog even...nog een jaar of tien heb ik zeggen de nieuwe goden. ik zal elke dag elke minuut dick zijn. live life the best. geen glorie. geen wereldreizen alleen mijn lief en mijn lieve mooie sterke kinderen, waaronder natuurlijk Laurenzio en natuurlijk l'Italia. Mijn leven met de Serenissima, de verlichte, de verhevenen en dan maar hopen dat Hades me nog niet ziet.."
Het stukje van Dick van Duijvenboden waarop ik belandde heette "The day after doomsday". Hij had er een foto bij gezet waarop je hem zomers gekleed op een brommertje de vrijheid in zag rijden. Die foto kreeg een extra lading toen ik de eerste regels las: "Wat doet een mens nadat ie te horen heeft gekregen dat ie vol, zit met uitzaaiïngen? Hij huurt een brommertje....een eko brommer natuurlijk, en rijdt de stad door...."
Ik bewonderde Dick voor zijn openheid, moed en levenslust en bleef hem lezen. Geleidelijk aan ging het slechter met hem, maar hij bleef de zonnige zijde van de straat (the sunny side of the street) zoeken.
Afgelopen donderdag schreef Dick's vrouw, Meta, een stukje met de titel "Sterk als de dood is de liefde". Het begint als volgt: "35 jaar geleden was dit onze trouwtekst. Nu is het de aankondiging van overlijden. Vanmorgen om half negen heeft Dick dit aardse bestaan verlaten."
Toen ik maandag Meta's tekst las schreef ik als reactie: "Ik ben net terug van vakantie en lees je laatste berichten. Ik zend jou en Dick een Italiaanse groet (mijn grootmoeder was Napolitaanse) en zal zeker aan jullie denken als ik Natalia Ginzburg of Elsa Morante herlees -- via die schrijfsters was ik op zijn blog terechtgekomen."
Op 1 juni 2006 zette Dick een stukje op zijn blog met de titel "Da mi una mano". Hij schreef: "hierin wil ik wel mijn laatste reis maken. kaarsen mee voor onderweg. een warme mooie gekleurde doek om me heen. geschikt om over de rivier de Styx te worden gezet door Charon. Leg maar een Obool in mijn mond.
maar nee ik wacht nog even...nog een jaar of tien heb ik zeggen de nieuwe goden. ik zal elke dag elke minuut dick zijn. live life the best. geen glorie. geen wereldreizen alleen mijn lief en mijn lieve mooie sterke kinderen, waaronder natuurlijk Laurenzio en natuurlijk l'Italia. Mijn leven met de Serenissima, de verlichte, de verhevenen en dan maar hopen dat Hades me nog niet ziet.."