50 años de matrimonio

Hace una semana tuvimos una gran fiesta en nuestra casa para celebrar los 50 años de matrimonio de mi compañera y yo. Para la fiesta hicimos un pequeño libro con retratos que Aafke hizo durante los 50 años de mí, solo o con familiares o amigos, y tres cuentos escritos por mí. El primer cuento comienza así:

Compré un ciclomotor y una tienda de campaña, hice autostop por Europa, leí libros, revistas y periódicos, aprendí francés y hablé un poco de italiano y español, fui rechazado por el servicio militar porque nunca seguiría las órdenes de un oficial para matar a un compañero "hostil", toqué guitarra y tuve novias.
Fui a Groningen a estudiar, me convertí en miembro de la asociación de patinadores estudiantiles, y en una noche de otoño conocí a una chica de cabello oscuro y vivaz ojos azul grisáceo en la pista de hielo artificial de Heerenveen. Al igual que las otras chicas, ella llevaba un traje de entrenamiento amplio. Yo no, yo tenía un pantalón negro de patinaje ajustado. Y tuve un buen estilo. Cuando estaba sentado a su lado en el autobús, ella llevando un abrigo de peluche artificial de color marrón claro, no recuerdo lo que yo llevaba, ella con brillo en los ojos, yo probablemente con mi mi familiar mirada velada (¿o mis ojos habrían quedado claros después del patinar?), y le pregunté si le gustaría ir a una fiesta conmigo la semana siguiente, ella dijo que tenía que pensarlo y diera su respuesta el día siguiente, pero vi en sus ojos que lo quería.

Aquí el comienzo del cuento en neerlandés:

Ik kocht een brommer en een tent, liftte door Europa, las boeken, tijdschriften en kranten, leerde goed Frans en een beetje Ita­liaans en Spaans spreken, werd afge­keurd voor de militaire dienst omdat ik nooit het bevel van een officier zou opvolgen om een ‘vijandige’ leeftijdgenoot te doden, speelde gitaar, en had vriendinnetjes.

Ik ging studeren in Groningen, werd lid van de studenten­schaatsvereniging, en op een herfstige avond ontmoette ik op de kunstijsbaan van Heerenveen een meisje met donker haar en levendige, grijsblauwe ogen. Net als de andere meisjes droeg ze een wijd zittend trainings­pak. Ik niet, ik had een nauw sluitende zwarte schaats­maillot. En ik had een mooie stijl. Toen ik naast haar in de bus zat, zij in een lichtbruine teddybontjas, ik weet niet meer wat ik aanhad, zij met schittering in haar ogen, ik waar­schijnlijk met mijn bekende omfloerste blik (of zou m’n blik helder geweest zijn na het schaatsen?), en vroeg of zij zin had om de volgende week met mij naar een feest te gaan, zei ze dat ze er een nachtje over moest slapen, maar ik zag aan haar blik dat ze het graag wilde.