Verlaten wagon

Vaak maakte hij een omweg, aangetrokken door het goederen­­spoor­lijntje dat langs de rand van het stadje liep. Voetje voor voetje balanceerde hij over de rails of sprong hij van de ene op de andere biels zonder de ertussen lig­gende stenen aan te raken; als hij de stenen wel aanraakte, moest hij drie bielzen terug. Soms stond er een ­eenzame wagon op de rails en als niemand hem zag, trok hij het vracht­papier met de zwarte drukletters onder het gazen opklaprooster van­daan en verstopte het in zijn kamer. Een keer had zijn moeder zo'n papier gevonden. Zijn vader had hem 's avonds bestraffend toe­gesproken. Dat weer­hield hem er niet van om opnieuw een vracht­papier van een wagon af te trekken en het heimelijk mee naar huis te nemen. Nog steeds wist hij niet waarom zo'n vel papier met zwarte letters, vastgeklemd op een stil­staande, vaal­bruine goede­ren­wagon, hem zo fasci­neerde. Het had te maken met een wereld van onbekende goederen en bestemmingen en met een aan zijn lot overgelaten, eenzame wagon.